κάτι που δεν έπρεπε να ειπωθεί νο.2

ποιός να το πιστέψει οτι  είμαι ενας τρελός

οτι  η ψυχή κουβαλάει τόση λέρα 

όσο και δάκρυα.

η amy πέθανε αβοήθητη μέσα στα χρήματά της

και μεσα στην αγαπη σβήνει τώρα η ψυχή της

και κάθε καλοκαίρι μετά τις 25 έρχεται αυτή η κατάθλιψη που έτσι ονομάζει ο δυτικός κόσμος

-θέλω να πώ οτι κοίτα λιγάκι και τον άνθρωπο σου 

κοίτα τον ρε, μες στα μάτια

κατω απο το πεπλο της συνήθειας υπάρχει μια σιωπή 

αν την αφουγκραστείς

μαθαίνεις  για τον άλλον,

πράγματα ανήκουστα,

μην αφήνετε τους ανθρώπους σας, σας παρακαλώ

να μένουν απο τα μέσα τους χωρίς φωνή,

αξίζουν αυτοί

και πανω στα δάκρυα της ζεστής ημέρας

θυμάμαι ένα φιλο που έγραφε…

"Μάνα το δικό σου το παιδι είναι το καλύτερο και στον κόσμο αυτό 

που αγαπάς περισσότερο

αν όμως μάνα αγαπούσες και της διπλανής το παιδί

σαν το δικό σου  και καλύτερο το έβλεπς μέσα σε όλα τα άλλα

τοτε μάνα ο κόσμος θα γινότανε καλύτερος"

Γειά σου Πατρίκιε με τα μούσια σου εκει στον ουρανό

και κάθε καλοκαίρι σαν ανάμνηση μου έρχεται

μια πανάρχαια λύπη

να μην γυρίσω ξανά εκει που ήμουν, να μην νιώσω ξανά οπως ένιωσα

να μην έχω αισθήματα τον ιούλιο και τον αύγουστο θελω,

γιατι όσο ειμαι μακρια σου 

αγάπη

αλλα τόσο μαραίνω σαν 

το φύλλα που τις ζεστές μέρες δεν τα ποτίζουν

γιατι οι άνθρωποι πήγαν διακοπές