735

Μια κοπέλα βογγά από έρωτα. Aκούγεται δυνατά στην πίσω γειτονιά.

Βογγάνε μαζί της και τα παγόνια από τον ιερό ναό.

Ξενυχτισμένο βράδυ, ώρα 3.20/

όλη η εβδομάδα γεμάτη αριθμούς.

Σέρνουμε στο μυαλό τα αποτελέσματα των εκλογών καθώς τα φώτα των δρόμων ανάβουν.

Το φανάρι ανάβει κόκκινο.

Μόσχα/

Όλα λάμπουν στην αίθουσα αναμονής του Ξενοδοχείου .

Άνοιξη /

Παίρνει το ένα κλειδί από τα τρία- πάνω τους περασμένα μεγάλα μπρελόκ-

τρέχει για το δωμάτιο της,

οι άλλοι  δύο την περιμένουν στην αίθουσα αναμονής,

η ατμόσφαιρα αποπνικτική/ η Άνοιξη από έξω /

έξω από τα κλειστά τζάμια

παραμονεύει/

Ανεβαίνει λίγο αργότερα τις σκάλες τρέχοντας, αλλα ήρεμη φτάνοντας λέει στους άλλους δύο:

"Τελικά είναι μεγάλο και σε καλή κατάσταση το δωμάτιό μου"

η υγρασία και η Άνοιξη θολώνουν την αίθουσα

/κάτι συμβαίνει στον χώρο/

κάποιοι άνθρωποι πιο πίσω αχνοφαίνονται

η κοπέλα καθεται σε ενα καναπέ  και γίνεται αχνή όπως οι άνθρωποι πιο πίσω.

Έχουν μείνει τώρα οι δυό τους/
Λέει ο ένας:

“Θα πάρω τα δυο κλειδιά ,θα διαλέξω ένα δωμάτιο για μένα και το άλλο θα είναι το δικό σου.’’

Ο άλλος συμφωνεί.

Προχωράει ανάμεσα στις κλειστές πόρτες του 7ου ορόφου

/τα δωμάτια είναι ανακατεμένα σε αριθμούς, κάπου αναγράφεται το 731 /το δίπλα του το 532

αλλού το 8 /το 21 και αλλα που δεν βγάζουν νόημα/

δεν μπορεί να βρεί το δωμάτιο του/

το άλλο κλειδί που κρατά έχει πάρα πολλούς αριθμούς χαραγμένους η γραμμένους στο μπρελόκ 

και γραμμές ,που η μια τέμνει την άλλη σε πεντάδες όπως τα ημερολόγια των φυλακισμένων/

διακρίνει καθαρά τα βαθουλώματα από τις χαρακιές πάνω στο μπρελόκ του ξενοδοχείου.

Μπαίνει σε ένα δωμάτιο /μάλλον είναι αυτό /

φλοκάτες /μια αποπνιχτική ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα όμως λίγο πιο σκοτεινή από πριν.Δεν υπάρχει κρεβάτι, μόνο ένα στρώμα πάνω στις φλοκάτες και βρομιά.

Βγαίνει στο παράθυρο να δεί απέξω.

Είναι πολύ χαμηλά

παρόλο που βρίσκεται στον 7ο όροφο είναι πολύ χαμηλά 

σε σχέση με το απέναντι μαύρο κτίριο με τα έντονα κίτρινα παράθυρα από το ηλεκτρικό φώς

φεύγει από το παράθυρο /δεν του αρέσει/

μπαίνει στο άλλο δωμάτιο 

πιο φωτεινό/

κρεβάτι άσπρο, σύνθετο κρεβατοκάμαρας με εντοιχιζόμενους καθρέφτες/ οι μισοί είναι σπασμένοι /ένα συρτάρι ντυμένο με σπασμένο καθρέφτη/

έξω όλα φαίνονται πιο φωτεινά

μακριά διακρίνονται βουνά.

 Κοιτάζει το δωμάτιο 

είναι καλύτερο από το άλλο/ 

αλλά φοβάται εκεί μέσα .

Φοβάται τον αποπνικτικό αέρα, το άγνωστο περιβάλλον/ 

κάνει να βγει από το δωμάτιο/

δεν υπάρχει έξοδος/

δεν υπάρχει πόρτα για να βγεί/

γύρω γύρω τείχη/

αγχώνεται/

ψάχνει για έξοδο/

ιδρώνει /

προσπαθεί να βρεί την έξοδο

κοιτά από δω κι από κεί μέσα στο φωτεινό δωμάτιο

γεμισμένο από την  θαμπάδα της Άνοιξης/

ψάχνει να βρει την έξοδο/

λουσμένος από το φως δεν μπορεί να βρει μια έξοδο.

Πολύς κόσμος τώρα στο δωμάτιο απέναντι του σαν σμάρι 

του δείχνουν με την ίδια κίνηση όλοι προς κάπου

''Κοίτα .Άνοιξε τα μάτια σου επιτέλους, άντε ξύπνα ,

ΚΟΙΤΑ''

Γυρίζει με βλέμμα που όμοιο του δεν υπήρξε στη ζωή του και βλέπει το δωμάτιο 

με νέο χρώμα ,ένα περίεργο μπλέ, σαν μπλέ κομφετί κολλημένα ακόμα και στην πιο κρυφή σπιθαμή του δωματίου και σε μιά γωνιά, γκρεμισμένα τούβλα που φανερώνουν την έξοδο.

Βγαίνει.

Είναι στο διάδρομο ενός σκοτεινού νοσοκομείου.

Τα πράγματα

φαίνονται χειρότερα /

πολύ κόσμος που εισέρχεται με φορεία με την βοήθεια άλλων/

εικόνες βαριά τραυματισμένων ανθρώπων /

από τα ηχεία καλούν τον κόσμο να κατεβεί στο -5  για να είναι πιο ασφαλής ,να πάρει μαζί του και τους τραυματίες.

Το ηχείο λέει:

''Το ισόγειο πρέπει να εκκενωθεί''

ενώ ακούγονται από πάνω εκρήξεις και γρυλίσματα 

κατεβαίνει με ένα τσιμεντένιο ασανσέρ που σκάβει  κάθετα την καφέ γη.

-5.

Ανοίγει η πόρτα και  ο κόσμος τρέχει να σωθεί

Τρέχει κι αυτός/

ακούγονται απο κάπου πολυβόλα να ρίχνουν ριπές /ο κόσμος γύρω τρομοκρατημένος/

ο καθένας μοιάζει ανήμπορος να σωθεί/ τα πρόσωπα είναι απελπισμένα/

από έξω ακούγονται γριλιές σαν από τέρατα

όλοι τρέχουν άτακτα και φοβισμένα να σωθούν/

αίμα αρχίζει να νοτίζει και σιγά σιγά να κυλά από τους τοίχους/ σε λίγη ώρα το αίμα έχει φτάσει ως τη μέση του/

κολυμπά στο αίμα/

τα ρούχα του και τα μαλλιά του έχουν αποκτήσει μια σκοτεινή κόκκινη απόχρωση/

και ξάφνου μια ριπή του διαλύει την κοιλιά.

Παλεύει να 

κάθήσει σε ένα γκρεμισμένο τοίχο που μοιάζει με βραχονησίδα

και εκεί στην γωνιά του τοίχου μετά απο λίγη ώρα ξεψυχάει.

Είναι νεκρός

μα το βλέμμα του συνεχίζει με τον άλλον κόσμο να τρέχει

διαπερνά τους τοίχους του ξενοδοχείου

την πυρηνική ενέργεια που σπαταλήθηκε για την επίθεση /επιπλέει στο αίμα/

ακολουθεί τους τρομαγμένους ανθρώπους /

βλέπει εσωτερικά της καρδιές τους να πάλλονται με γρήγορο ρυθμό από τον φόβο/

το βλέμμα του ακολουθεί την καρδιά των ανθρώπων.

Σκοτάδι .

Τα φιλιά σου

τα χείλη σου που μπαίνουν με ορμή στο στόμα μου και ανακατεύονται με τα δικά μου/

πλάθονται με τα δικά μου

τα λατρεύω τα χείλη σου/ σαν τρελός κάνω να γευτώ τα φιλιά σου

με φόβο  σκέφτομαι ότι θα τα ξαναφιλήσω/

σκύβω να προσκυνήσω τα χείλη σου

τα φιλιά σου

που μου δίνουν ζωή

σαν αρρωστημένος ,τελειωμένος, που θα πεθαίνει για τα χείλη σου τρέχω μες σε αυτόν τον εφιαλτικό μαραθώνιο

με κάθε κόστος 

γιατί ξέρω οτι αυτό που λατρεύω δεν είσαι εσύ.

Είναι κάτι πανάρχαιο

κάτι που υπήρχε από πριν

πολύ πριν δημιουργηθούνε όλα.

Εσύ τα άρχισες όλα/

είσαι ένα Σύμβολο

παντοδύναμο, έχεις πολλά πρόσωπα

αν και μερικές φορές παίρνεις ένα συγκεκριμένο/

μα εγώ σε λατρεύω

όπως και άλλοι θα έκαναν πριν από μένα 

μέσα στους αιώνες

μπορεί να θυσιάστηκαν για σένα

να χάσανε το κεφάλι τους για σένα/

δεν είσαι εσύ,

είσαι κάτι ανώτερο 

κάτι εφιαλτικό και ερεθιστικό μαζί/

μου δίνεις ζωή με τα φιλιά σου για να μου την πάρεις

με γεννάς 

και τώρα θα με σκοτώσεις

με τα χείλια σου /

ζαλίζομαι/

κυριεύομαι απο όνειρα/

διακόπτω .

Άλλο ένα βράδυ τις τελευταίες μέρες του Μάη

ξύπνιος,

ή όχι

χάθηκα

από ένα φιλί

η κοπέλα τελειώνει με έναν σπαραγμό ανάμεσα στα χυδαία παράπονα των γειτόνων