Τρέχω

 Τρέχω.

Περνάω χαρούμενος τα μικρά τα σπίτια

τις πολυκατοικίες που λιάζονται πάνω απ’ το μαύρο

τσιμέντο .Τρέχω με λουλούδια στα χέρια

κι  πίσω μου αφήνω ότι έχασα στη

ζωή

και ότι ξεχάστηκε

για να μπορώ να τρέχω.

Σηκώνομαι απ’ το έδαφος.

-Κύριε Σαγκάλ, η ζωγραφιές

σας ιπτάμενα βαμμένα μπουμπούκια

από αίμα.

Η θάλασσα από ψηλά

χιλιάδες χρυσά μάτια μοιάζει που ανοιγοκλείνουν

-ας είναι έτσι τα  μάτια των παιδιών

που έκλεισαν στους πολέμους-

Κι η ατμόσφαιρα… αυτή η γαζία……

λες και χύθηκαν παντού λουλούδια.

Εναέριες κωλοτούμπες, άνθρωπος

με Α κεφαλαίο.

η χαρά.

Είμαστε δισεκατομμύρια

ονειροπαρμένες ψυχούλες.

-Ιμπραήμ Φερέρ η φωνή σου

μοιάζει να αναβλύζει απ’ της φλέβες της

Κούβας ,απ’ το ιερό της χώμα που χορεύει.

Η φωνή σου τώρα με εκτοξεύει στα αστέρια

ή καλύτερα σε μια καρδιά  εντός,

εκεί μέσα που παραμιλώ και  φωνάζω

για την ομορφιά.

Τις έχετε δει τα ανοιξιάτικα βράδια να  βαδίζουν

μαγεμένες, έτοιμες να κάψουν τους ουρανούς;

-Το σάλιο τους πικρό φαρμάκι και δυό

σταγόνες μέλι ,μέλι σαν τον θάνατο.

Ένας γλυκός θάνατος η

γυναίκα.

Σας αγαπάω όλους.

Ακόμα πιο ψηλά πάω

-φοβούμαι μη βρω ταβάνι.-…………

………………

………………

Τώρα δεν βλέπω τίποτα.

Μάλλον, αρχίσανε τα όνειρα από δω και πάνω να

εξουσιάζουν. Κι  ο Θεός που είναι;

Θεό δεν βρήκα.

Μόνο κάτι παλιές ψυχές που χάσανε τον

δρόμο ,τυλιγμένες

μες σε ένα άσπρο σάβανο

σαν παιδικές ζωγραφιές.

Ησυχία ,να μην ενοχλήσουμε..

Εδώ πάνω ησυχία.