meta-dada loves to remember

Βλέπω την παλιά γειτονιά ,ανοίγω το ψυγείο με τα παγωτά,,
παίρνω ένα στα κλεφτα, είναι καινούργιο, τωρινό παγωτό- kinder- προχωρώ προς τα κάτω ,ακούω ποδήλατα ,
είναι πολλά μαζί και κάνουν βόλτες.
Στρίβω στο αδιέξοδο και να σου μπροστά μου τα βράχια με την κρυψώνα ,
το κεφάλι μου πονά απ τις πέτρες που έφαγα ,να ένας κύκλος με παιδιά,
ακούω να ψέλνω εδάφια της καινής διαθήκης, ο αντίλαλος βγαίνει απ το σπίτι, δροσίζομαι στο πίσω μέρος του σπιτιού του σπιτιού μου ,
η μαμά μου με φωνάζει να γυρίσω σπίτι, η γιαγιά μαγειρεύει με καίει με ένα σπίρτο για να φάω
σκύβω να την προσκυνήσω Αυτήν την ευγενική φιγούρα ,τώρα βουτάω με τις μπουκάλες μου από δυο μεγάλα μπουκάλια της 7up
ακλουθώ τους δρόμους του Cousteau ,ο παππούς το ξέρει ότι έμεινα πολύ εκεί κάτω και ότι το
Οξυγόνο τελειώνει ,βγαίνω ,είμαι βρεγμένος και αγαπώ την Μάρθα το κωλαράκι της το είδα στη Γ δημοτικού ντρέπομαι και ιδρώνω.
Μες στο δωμάτιο είμαι όλος ο Πάοκ ,βάζω κι άλλο καλάθι γι’ αυτόν
Πάω στην ταράτσα, τα χέρια μου αποκτούν νυχιές, η γάτα μου η τσαμπουκαλού,
η σκόνη στα δάχτυλα από την μπάλα,
την πετώ ψηλά ,βγάζω φτερά πετώ και γώ ,πετά και η μπάλα πολύ ψηλά.
Πρώτη φορά φτάνει εκεί μπάλα, πέφτει τελικά πάνω στα αυτοκίνητα εγώ συνεχίζω,
τα φτερά μου αντέχουν,
πετάω μακριά ,η Θεσσαλονίκη μικραίνει ,
αποκτώ έναν φίλο με μούσια,
η αγάπη μου να την κι αυτή,
η όμορφη μου αγάπη έχει φούξια καρδιά
πάω στην Αθήνα, πάω στην Μαδρίτη
πάμε όπου θέλουμε
συνεχίζουμε τον δρόμο
και τώρα ένα γλυκό χαμόγελο τυπωμένο πάνω στη λέξη λύπη σας χαρίζω, μεγάλωσε λίγο το χαμόγελο,
αλλά παραμένει γλυκό.