mamaganga

Διαβήκαμε οριζόνες.Περάσαμε τα γυμνά βουνά.Περπατάμε στο κατάστρωμα του πλοίου των ψυχών.Και περπατάμε.Οι σκέψεις μας χάνονται στον καπνό των ναών.Δυσκολευόμαστε να εστιάσουμε στην όψη της σελήνης.Και αυτή προβάλλει στον ημιτελή της δίσκο ένα κουνελι με κόκκινα μάτια.Η σελήνη είναι πανίσχυρη.Και τα πράσινα νερά καλύπτουν την Μαμά που αγκιλωμένη για χρόνια γλύφει τις πληγές των σκυλιών.Η Μαμά κοιτάζει το ποτάμι να ρεει προς τον βορρά.Οι σκέψεις μας είναι τα πυροτεχνήματα των σοφών που χορεύουν με τα σπαθιά τους πάνω σε δύο καράβια.Στα στενά δρομάκια η εμπειρία ξεπερνά κάθε όριο φαντασίας.Καθε τι προβλεπόμενο αναιρείται.Το τι θα περίμενες να δείς κατατροπώνεται απο την ίδια την ζωή.Κι όμως θα δείς αν με τα μάτια σου κλειστά σε ένα δωμάτιο ακούσεις ήσυχα αυτό που σε συνδέει με τον έξω κόσμο.Από την πρώτη ανάσα που πήρες την ώρα που γεννήθηκες και συνεχίζεις ακομα να παίρνεις και να αφήνεις .Κι έτσι δίπλα σε αυτή την μεγάλη Μαμά κάθεσαι γιατί είσαι παιδί της.Τι κι αν είσαι βρόμικο ξυπόλητο ,τι κι αν φοράς Nike παπούτσια και σπουδάζεις,είσαι παιδί της .